جنگیدن

جنگیدن علنی با مرد، زن را از چشم مرد می اندازد. و حتی بدتر، شخصیت خود زن هم در ناخوداگاه خودش پایین می آید...

پس اگر بناست رابطه ای را ترمیم کنیم، راه ان جنگ نیست... 

فرو بردن خشم سخت است... ولی برای دست یافتن به هدف بالاتر باید تلخی ان را تحمل کرد... با رفتار خوب کارها بهتر پیش میرود.

چمد سال پیش یکی از دوستانم (که از ماجرای اقدس بی خبر بود) سفره دلش را باز کرد و برایم تعریف کرد که مدتیست متوجه شده اند پدرش یک زن صیعه ای دارد و هر روز در خانه مادرش جنگ و دعوا به راه است، کل فامیل متوجه شده اند، پدرش حالا که چیزی برای از دست دادن ندارد، راحت و علنی میرود چند روز خانه آن زن میماند. خلاصه اینکه اوضاع زندگیشان خیلی خراب بود. مادرش اصلا حال و روز خوبی نداشت. غیر مستقیم چند راهکار بهش دادم تا حال مادرش را بتواند مدیریت کند...

الان چند سال از آن روزها میگذرد، پدرش هنوز زن صیغه ای را رها نکرده، اما رابطه پدر و مادرش به وضعیت قابل قبول و راصی کننده ای رسیده. ولی خوب نه... در حد آشتی و مصالحه.

خب من هم الان در ظاهر وضعیت مشابه اون خانم دارم. شوهرم هنوز با اقدس در ارتباطه و رابطه من و شوهرم هم خوبه... ولی فرقش اینه که من دعوا راه ننداختم و اعصاب خودم رو بیش از انچه داغون بود، خرابتر نکردم. جایگاهم در بین فامیل و دیگران هیچ خدشه ای نخورده و حتی فرصت دارم خودم رو بیشتر اثبات کنم.

اگر منم مثل مادر دوستم الم شنگه به راه انداخته بودم کارم خیلی سخت میشد.

البته اینها به این معنی نیست که اصلا دعوا نکردیم. ما بارها بر سر موضوعات مربوط به صیغه و مخفی کاریهای شوهرم دعوا کرده ایم. ولی تا حد ممکن سعی کردم حرمت ها حفظ شود و پل های پشت سرم را خراب نکردم...